«بمب ساعتی»؛ افزایش خشم عمومی در اوج اعتراضات ایران

خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی به بررسی میدانی اعتراضات اخیر در سنندج به عنوان نمونه‌ای از اعتراضات سراسری ایران پرداخته و در گفتگو با شماری از زنان انگیزه‌های شرکت آنان در اعتراضات اخیر ایران را بررسی می‌کند.

آسوشیتدپرس نوشته است «شارو» دانش‌آموخته دانشگاه، ساکن سنندج بزرگ‌شده در یک نظام سرکوبگر می‌گوید هرگز به ذهنش خطور نمی‌کرد روزی صدای خیزش عمومی را اینگونه با صدای بلند در خیابان‌ها بشنود.

حالا او نیز با شعار «مرگ بر دیکتاتور» در تظاهرات برای سرنگونی حاکمیت شرکت می‌کند. او می‌گوید در هفته چهارم اعتراضات و با وجود سرکوب خونینی که ده‌ها کشته و صدها بازداشت بر جای گذاشته خشم عمومی از حاکمیت همچنان رو به افزایش است.

«شارو» از طریق پیام‌رسان تلگرام به آسوشیتدپرس گفت اوضاع سنندج ناآرام است و هر آن منتظر اتفاقی هستیم. اتفاقی مثل انفجار یک بمب ساعتی.

تظاهرات این شهر همچون سایر نقاط ایران عمدتا توسط زنان و جوانان رهبری می‌شود و دامنه آن به مناطق مسکونی، دبیرستان‌ها و دانشگاه‌ها کشیده شده است.

به گفته گروه‌های حقوق بشری در جریان اعتراضات روز شنبه سنندج دو نفر از معترضان به ضرب گلوله کشته و شماری نیز زخمی شدند. جو شهر بشدت امنیتی است و گشت‌های پلیس و نیروهای امنیتی در خیابان ها مستقر شده‌اند.

شش نفر از تلاشگران حقوق زنان سنندج در گفتگو با این خبرگزاری از شیوه های سرکوب ضرب و شتم، بازداشت، گلوله جنگی و قطع اینترنت توسط حاکمیت صبحت کرده‌اند با این همه اعتراضات و اعتصابات عمومی همچنان ادامه دارد.

«دنیا» وکیل دادگستری سنندج نیز می‌گوید او بعنوان عضو یک گروه کوچک تلاشگران حقوق زنان به سازماندهی اعتراضات کمک کرده و از بازاریان نیز خواسته‌اند به فراخوان اعتصاب بازار بپیوندند. او می‌گوید: «حالا تقریبا همه اعضای گروه ما در زندان هستند.»

قطعی اینترنت، ارتباطات میان گروه های مدنی و معترضان ارتباط آنان با جهان را سخت دشوار کرده و همزمان با آن حضور سنگین نیروهای امنیتی در خیابان‌ها مانع از گردهمایی‌ها می‌شود.

«شارو» می‌گوید تقریبا در هر خیابان گشت‌های پلیس حتی گروه‌های دو تا سه نفره را هم پراکنده می‌کنند. او می‌افزاید: «به شما اطمینان می‌دهم اعتراضات ادامه دارد.»

گفته می‌شود نارضایتی عمومی مردم سنندج از حاکمیت در سه عامل عمده خلاصه می‌شود: تاریخ مقاومت کردها، فقر فزاینده و تلاش زنان برای آزادی.

«تارا سپهری» پژوهشگر دیدبان حقوق بشر در این باره می‌گوید باوجود آن که اعتراضات اخیر از یک منطقه عمدتا کردنشین آغاز شده اما بر اساس مشکلات قومی یا منطقه‌ای نبوده و از این نظر بی‌سابقه است.