خواهر خامنه‌ای با برائت از «خلافت مستبدانه» برادرش خواستار سرنگونی جمهوری اسلامی شد

بدری حسینی خامنه‌ای، خواهر رهبر جمهوری اسلامی در پیامی که در صفحه توییتر فرزندش محمد مرادخانی منتشر شد با اعلام برائت از «خلافت مستبدانه» برادر خود، از «پیروزی مردم و سرنگونی استبداد حاکم بر ایران» پشتیبانی کرد.

او در این پیام که سه‌شنبه ۱۵ آذر انتشار یافت، با اشاره به بازداشت دخترش فریده مرادخانی تاکید کرد: «مناسب دیدم که همراه با برائت جستن از برادرم، مراتب همدردی خود را با همه مادران عزادار جنايات رژيم جمهوری اسلامی، از زمان خمينی تا دوران کنونی خلافت مستبدانه علی خامنه‌ای، اعلام دارم.»

فریده مرادخانی پیش از بازداشت با ضبط ویدیویی از سازمان ملل متحد خواسته بود «با اقدامات عملی، بازدارنده و موثر در قبال جنایات عریان و هولناکی که در ایران رخ می‌دهد، دست از بی‌تفاوتی بردارد.»

او‌ چهارشنبه ۲ آذر پس از مراجعه به دادسرای امنیت اوین، بازداشت و به زندان منتقل شد.

خواهر رهبر جمهوری اسلامی ابراز داشت: «به عنوان وظیفه انسانی خود سالها پیش بارها و بارها صدای حق‌طلبی مردم را به گوش برادرم علی خامنه‌ای رساندم ولی پس از آن‌که دیدم ‌گوش شنوایی ندارد و راه خمینی را در سرکوب و کشتار مردم‌ بی‌گناه ادامه می‌دهد با او قطع رابطه کردم.»

بدری خامنه‌ای در این پیام ضمن اشاره به سابقه مخالفت او و همسرش علی مرادخانی معروف به شیخ علی تهرانی با رژیم جمهوری اسلامی تاکید کرد: «باورم بر اين است که رژيم جمهوری اسلامی خمينی و علی خامنه‌ای به جز درد و رنج و ظلم برای ايران و ايرانيان ارمغانی ديگر نداشته است. مردم ايران شايسته داشتن آزادی و رفاه می‌باشند و قيام آنها برای رسيدن به حقوق حقه خود مشروع و لازم است.»

خواهر رهبر جمهوری اسلامی با درخواست زمین گذاشتن اسلحه توسط «پاسداران و مزدوران علی خامنه‌ای» و پیوستن آنها به مردم‌ نوشت: «برادرم صدای مردم ایران را نمی‌شنود و به نادرستی صدای مزدوران و جیره‌خوارانش را صدای مردم ایران‌ می‌شمارد و آنچه برازنده خودش می‌باشد را به مردم غیور و ستمدیده ایران اطلاق می‌کند.»

شیخ علی تهرانی، همسر بدری خامنه‌ای که در اواخر مهرماه درگذشت، سابقه حضور در مجلس خبرگان قانون اساسی جمهوری اسلامی را داشته و در دوران پیش از انقلاب بارها زندانی و تبعید شده بود.

تهرانی پس از انقلاب به مخالفت با روح‌الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی و دخالت روحانیون در سیاست پرداخت و پس از تحمل ماه‌ها زندان و حصر خانگی در مشهد، در فروردین ۱۳۶۳ به عراق گریخت.

او در سال ۱۳۷۵ به ایران بازگشت و در دادگاه ویژه روحانیت به ۲۰ سال زندان محکوم اما در سال ۱۳۸۴ آزاد شد.